Er was eens, er is en er zal altijd zijn, een wereld, die onzichtbaar is. Onzichtbaar voor het blote oog is deze wereld het beste te omschrijven als een wereld van puur licht, zonder enige duisternis of schaduw.
Een stralende, sprankelende wereld van glanzend licht waar de Onvergankelijkheid, het Eeuwig Leven en Volmaakte Kracht verblijven.
Vier lichten verlichten de vier hoeken van deze wereld. En elk heeft een naam.
Het eerste licht heet Armozel en zijn licht bestaat eigenlijk uit drie lichten: Genade, Waarheid en Schoonheid. Het tweede licht wordt Oroiaël genoemd en zijn licht bestaat uit Intelligentie, Waarneming en Herinnering. Het derde licht 'Daveithe' verlicht met Begrip, Liefde en het Idee. En het vierde licht 'Eleleth' straalt vanwege de Volmaaktheid, de Vrede en de Wijsheid. De wijsheid wordt ook wel Sophia genoemd. En met haar begint ons verhaal.

Sophia raakte namelijk verveeld. Verveeld van altijd de wijze te moeten zijn. Moe van altijd verstandig te moeten wezen. In haar wijsheid kon zij, wanneer zij het nodig achtte, beroep doen op de andere lichten zoals Waarheid, Begrip, Intelligentie, Waarneming, Herinnering, of op het nog groter, stralender en ouder licht Voorkennis.
Maar zij had zin om iets geks te doen. Om zomaar iets te doen, zonder overleg, zonder na te denken. Ze had zin om onbezonnen te zijn. En zo gehéél tegen haar aard in deed zij, zonder verder na denken, iets doms. Maar door haar domme streek ontstond een Schaduw. En deze Schaduw droeg de Dommigheid en de Onwetendheid waarin hij geboren was in zich.
Sophia's stralende glanzende wereld was niet langer een wereld van puur licht. Er was nu ook een schaduw, een duisternis. En toen ze zag wat het gevolg van haar onbezonnenheid was, werd ze bang. Hierdoor ontstond de Angst en de Angst vloeide in het duister van de Schaduw.

Om de duisternis van de Schaduw te verbergen, omwikkelde Sophia de Schaduw met een grote lichtgevende wolk. In het midden van die wolk richtte ze een troon op. En ze zei tot de Schaduw: 'Jongeling, stel jezelf aan over deze oorden!' wat de betekenis is van zijn naam 'Jaldabaoth'. Jaldabaoth bezit een massa gedaanten en verschillende bijnamen waaronder Saklas (de dwaze) en Samuël (blinde god). Maar Jaldabaoth bleef niet in zijn wolk. Hij keerde zich van Sophia af, verliet zijn troon en zwierf van de ene plaats naar de andere.
Het duurde niet lang voor zijn omzwervingen hem leidden naar een wereld waar de mens resideert. En hij maakte zichzelf koning over de wereld van de mensenziel en een duisternis gleed over hun wereld. Het begin van een donkere eeuwigdurende nacht, want vanaf toen lag de wereld van de mens in de schaduw van de Domheid, de Onwetendheid en de Angst.
Hun heerschappij is te zien aan de chaos en vernietigingen in de wereld, en te horen aan het arrogant gekakel en ingewikkeld gebrabbel van de mensen. En Saklas lacht, geniet van zijn macht, de chaos, de verwoesting. Hij ziet niet dat in het holst van nacht enkelen ontsnappen. Hij ziet alleen wat hij wil zien en wat hij kent, de duisternis, het donker.

Maar denk daarom niet dat het ontsnappen aan zijn macht gemakkelijk is. Want wie wil in het pikkedonker een nieuwe, onbekende weg opgaan? Wie verstijft niet van de Angst bij de gedachte alleen al?
Maar zij die ontsnappen haten het donker. Ze haten hun eigen angstvalligheden, hun dommigheden, hun eigen onnozelheid en hun onmacht er iets tegen te doen. Ze haten het zozeer dat ze in het holst van de nacht al hun moed verzamelen en op pad gaan. En omdat ze de waarheid onder ogen hebben willen zien, vinden ze een stil en verlaten pad dat ook wel het pad van de Eerlijkheid ofwel het rechte pad genoemd wordt.
Het is een eenzaam pad dat elk voor zich en alleen aflegt. Maar omdat op dit pad niets verborgen wordt in het donker van de eeuwigdurende nacht, wordt dit pad, maar dan ook alléén dit pad, verlicht door de Waarheid. En met elke stap op het rechte pad wordt haar licht sterker en groter.
Stapje voor stapje, wordt de Duisternis een Schaduw, die er eens was, er misschien nog is, maar straks niet meer zal zijn. Want wanneer de Waarheid haar licht werpt op de Duisternis, zal de Duisternis oplossen.
En beetje bij beetje wordt zichtbaar wat door de Duisternis verborgen werd. Een wereld van licht, stralend sprankelend licht. Een wereld vol van Wijsheid, Liefde en Begrip. Een wereld waar de Onvergankelijkheid en het Eeuwig Leven vertoeven. Een wereld waar de ziel van de mens haar thuis hervindt. Een wereld, die er altijd was, altijd is en altijd zal zijn. Een stralende, schitterende wereld, onzichtbaar voor het blote oog.

1. Bovenstaand verhaal is met name gebaseerd op 'Het Geheime Boek van Johannes' en 'Oorsprong van de Wereld'. Beide Geschriften behoren tot de zogenaamde Dode-Zeerollen en zijn te vinden in het boek Nag Hammadi Geschriften II, een integrale vertaling door J. Slavenburg en W.G. Glaudemans.