Er was eens, en er was niet, een machtige ijskoningin. Haar koninkrijk lag zo ver weg van de warme gloed van de zon dat de sneeuw en het ijs, dat het gehele land bedekte, nooit smolt. De koude hand van de ijskoningin heerste over het gehele koninkrijk.
In het hart van de winter was deze machtige koningin een appeltje aan het schillen toen zij zichzelf in de vingers sneed. Drie druppeltjes bloed vielen op de sneeuw. De ijskoningin keek naar het zwarte ebbenhouten mes in haar hand en het rode bloed op de witte sneeuw en zei zachtjes zuchtend tegen zichzelf:
"Ik wou dat ik in mijn hofhouding een meisje had zo wit als sneeuw, zo rood als bloed en zo zwart als ebbenhout."
En haar stille wens ging in vervulling toen niet veel later een avontuurlijk prinsesje uit een verweg koninkrijk haar opzocht. Het prinsesje was zo wit als sneeuw, zo rood als de vurige gloed van de zon zelf en zo zwart als ebbenhout. De ijskoningin noemde haar Sneeuwwitje, en ging vervolgens naar haar privé-vertrekken waar ze voor de spiegel ging staan en zei:
“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Wie is de mooiste in het hele land?”
En de spiegel antwoordde:
“De ijskoningin is de mooiste in het land.”
De ijskoningin was gerustgesteld en Sneeuwwitje bleef in het paleis van de ijskoningin. Met de tijd bloeide ze op tot een elegante mooie vrouw. Ze werd steeds mooier en schoner.
Er waren precies zeven jaren voorbij gegaan toen de ijskoningin weer voor haar spiegel stond en zei:
“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Wie is de mooiste in het hele land?”
En de spiegel antwoordde:
“O, ijskoningin, heel mooi bent u
maar Sneeuwwitje is duizendmaal schoner en mooier dan u!”
De ijskoningin zag geel en groen van jaloezie. Ze liet onmiddellijk één van haar knechten komen en beval hem om Sneeuwwitje te doden. Als bewijs moest hij niet vergeten de longen en lever van Sneeuwwitje mee terug te brengen.
De knecht nam Sneeuwwitje mee in het bos en haalde zijn jagersmes te voorschijn om haar te doden. Maar de trouwe knecht was verblind door haat omdat Sneeuwwitje mooier en schoner was dan zijn ijskoningin. En zo kwam het dat hij een jong zwijn doodde in plaats van Sneeuwwitje.
Ervan overtuigd dat hij Sneeuwwitje gedood had, nam de trouwe en onbenullige knecht de longen en de lever van het zwijn en bracht die als trofee terug naar de ijskoningin. De koningin at die met wat zout en peper op. En zij dacht toen bij haar eigen dat zij toch veel mooier en schoner was dan dat dat zwijn Sneeuwwitje ooit geweest was.
Maar Sneeuwwitje leefde nog en dwaalde rond in het bos totdat zij bij een huis kwam. Zij ging naar binnen en vond een tafel gedekt met zeven volle borden en zeven glazen gevuld met wijn. Ze at van elk bord een beetje en dronk uit elk glas een slokje. Er waren zeven kamers in het huis en in elke kamer stond een bed. Sneeuwwitje probeerde elk bed maar het ene was te kort en het andere te hard of te zacht. Alleen het zevende bed was goed en hierop legde zij zich te rusten.
Want de bewoners van dit huis waren de zeven machten van de tijd, ook wel de zeven dagen van de week genoemd, maar beter bekend als de zeven dwergen. Zij delven in de zeven bergen naar goud en toen zij die avond van hun werk thuiskwamen en hun zeven lampen aanstaken, zagen ze gelijk dat er iets mis was. Elk van de zeven dwergen miste wat van zijn bord en van zijn wijn.
De eerste dwerg ging zijn kamer binnen en zag dat iemand in zijn bed gelegen had. De tweede ging zijn kamer binnen en zag hetzelfde en zo ging het door totdat de zevende dwerg zijn kamer binnen ging en Sneeuwwitje vond.
“Wel, lieve tijd! Wel, lieve tijd!” riepen de dwergen en ze besloten haar te laten rusten. De zevende dwerg sliep een uur met elk van de andere dwergen totdat het morgen was.
De volgende morgen stond Sneeuwwitje volledig uitgerust op. Ze realiseerde zich dat ze terecht was gekomen in het huis van de zeven dagen van de week en hier bleef zij en maakte het ook haar huis. Want het hele huis van de zeven dwergen werd verlicht door haar aanwezigheid, terwijl hun huis haar rust gunde en haar kon beschermen tegen de ijskoningin.
Want de ijskoningin, ervan overtuigd dat zij nu de mooiste was, stond voor haar spiegel en zei:
“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Wie is de mooiste in het hele land?”
En de spiegel antwoordde:
“O, ijskoningin, heel mooi bent u
maar Sneeuwwitje
die bij de zeven dwergen over de zeven bergen woont,
is duizend- en duizendmaal schoner en mooier dan u!”
De ijskoningin schrok zich stijf. Nu wist ze niet alleen dat haar trouwe knecht niet te vertrouwen was maar ook dat zij niet langer de mooiste was. Haar jaloezie, afgunst en hoogmoed lieten haar niet met rust totdat zij een plan bedacht had om Sneeuwwitje te doden.
Ze verfde haar gezicht en vermomde zich als een oude koopvrouw zodat niemand haar kon herkennen. Ze reisde naar het huis van de zeven dwergen en klopte op de deur terwijl ze riep: “Doe open! Doe open! Ik heb mooie waren te koop!”
Sneeuwwitje keek uit het venster en zei: “Goedendag, oude vrouw, en wat heeft u dan?”
“Goede waar! Mooie waar!” antwoordde de koopvrouw, “ceintuurs van leer en zijde. En zij haalde één van geel, blauw en rode zijde gevlochten ceintuur tevoorschijn. Sneeuwwitje dacht dat zij die oude vrouw wel kon binnenlaten. Ze ontgrendelde de deur en kocht voor zichzelf een mooie ceintuur.
“Kind!” zei de oude vrouw, “wat zie jij eruit! Kom hier, dan zal ik je die ceintuur eens goed omdoen.”
Sneeuwwitje dacht aan geen kwaad en ging voor de vrouw staan. Maar de ijskoningin trok de ceintuur zo hard aan dat het haar de adem benam en Sneeuwwitje viel voor dood neer.
“Dat is het einde van al je schoonheid,” zei de ijskoningin en snelde weg.
Kort daarop viel de avond en kwamen de zeven dwergen thuis van hun werk.
Ze schrokken zich een hoedje toen ze Sneeuwwitje voor dood op de grond zagen liggen. Ze tilden haar op en zagen de strak aangetrokken ceintuur. Ze sneden de riem door en Sneeuwwitje begon weer te ademen en leefde langzaam op.
“Dat was de ijskoningin”, zeiden de zeven dwergen, “Pas voortaan beter op en laat niemand meer binnen.”
Toen de ijskoningin in haar paleis aankwam, ging zij voor de spiegel staan en zei:
“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Wie is de mooiste in het hele land?”
En de spiegel antwoordde:
“O, ijskoningin, heel mooi bent u
maar Sneeuwwitje
die bij de zeven dwergen over de zeven bergen woont,
is duizend- en duizendmaal schoner en mooier dan u!”
Bij het horen van deze woorden, werd het bloed in het hart van de ijskoningin gevuld met afgunst en boosaardigheid. Ze nam een nieuwe vermomming aan en maakte met haar grote venijn een zeer giftige kam. Ze klopte op de deur van het huis van de zeven dwergen en riep: “Doe open! Doe open! Ik heb mooie waren te koop!” Sneeuwwitje keek uit het venster en zei: “Goedendag, oude vrouw, gaat u maar verder want ik kan u niet binnenlaten.”
“Kijk toch eens naar mijn mooie kammen,” smeekte de koopvrouw en door het venster reikte zij Sneeuwwitje de giftige kam aan.
De kam zag er zo mooi uit dat Sneeuwwitje niet aan de verleiding kon weerstaan om haar haar te kammen. Maar nauwelijks raakte de kam haar hoofd of zij viel bewusteloos neer. “En daar mag je liggen,” zei de ijskoningin en snelde weg.
Maar de avond was al aan het vallen en de zeven dwergen waren op weg naar huis. Toen zij thuis aankwamen, zagen ze snel wat er gebeurd was en trokken de giftige kam uit het haar. Sneeuwwitje opende langzaam haar ogen en beloofde dat zij voortaan beter op haar hoede zou zijn.
Terug in haar paleis stond de ijskoningin voor haar spiegel en zei:
“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Wie is de mooiste in het hele land?”
En de spiegel antwoordde:
“O, ijskoningin, heel mooi bent u
maar Sneeuwwitje
die bij de zeven dwergen over de zeven bergen woont,
is duizend- en duizendmaal schoner en mooier dan u!”
De ijskoningin sidderde en beefde van woede en haat. “Al kost het me mijn eigen leven, Sneeuwwitje zal en moet sterven,” schreeuwde de koningin.
Zij verzamelde al haar haat, woede en venijn en al haar jaloezie en afgunst en al haar hoogmoed en onwetendheid en maakte in haar meest geheime vertrek waar niemand ooit mocht komen, een giftige, giftige appel. De buitenkant zag er gezond en sappig uit en iedereen die het zag, kreeg er trek in. Maar een ieder die in de appel zou bijten, zou zeer zeker sterven.
De koningin vermomde zich als een arme boerenvrouw en klopte op de deur van het huis van de zeven dwergen. Sneeuwwitje keek uit het venster en riep: “Ik kan niemand binnenlaten! Ook u niet!” “Zoals je wilt”, zei de arme boerin, ”Ik verkoop appels en ik zal je één geven om te proeven. “Nee, nee,” zei Sneeuwwitje, ”Ik kan niets aannemen.” “Waar ben je bang voor?” vroeg de boerin,” Kom, ik snijd de appel doormidden en dan eten we elk een helft.”
Maar de appel was zo gemaakt dat alleen de rode helft van de appel giftig was. De boerin at de andere helft. Toen Sneeuwwitje de boerin van de appel zag eten, stelde haar dit gerust en ook kreeg ze steeds meer zin in de appel. Uiteindelijk kon ze de verleiding niet meer weerstaan en de boerin reikte haar de rode helft door het venster aan. Ze nam een klein hapje en viel onmiddellijk voor dood neer.
“Deze keer is er niets wat je kan redden,” lachte de ijskoningin en snelde weg.
In haar paleis ging zij voor de spiegel staan en zei:
“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Wie is de mooiste in het hele land?”
En de spiegel antwoordde:
“De ijskoningin is de mooiste in het land.”
Die avond toen de zeven dwergen thuis kwamen en Sneeuwwitje op de grond zagen liggen, maakten ze haar ceintuur los, kamden haar haar en wasten haar gezicht met water en wijn maar niets hielp. Ze legden haar op een baar en drie dagen lang weenden de zeven dwergen om Sneeuwwitje.
Maar haar wangen waren nog steeds rozig en ze zag nog altijd hetzelfde uit als toen ze leefde. Dus besloten de zeven dwergen om een glazen kist te maken zodat ze haar nog altijd konden zien. En op de glazen kist schreven ze in gouden letters haar naam en koninklijke afkomst.
Om de beurt hielden de zeven dwergen de wacht. En terwijl ze de wacht hielden, zong elk van de zeven dwergen, alleen voor haar,
zijn
weemoedig lied...
En ook de vogels van het bos kwamen en treurden om Sneeuwwitje. Eerst kwam de wijze uil, toen de zwarte vechtlustige raaf en als laatste kwam een klein wit vreedzaam duifje.
En zo lag Sneeuwwitje in haar glazen kist, nog steeds zo wit als sneeuw, zo rood als bloed en zo zwart als ebbehout, terwijl de dagen verstreken.
De dagen werden weken werden en de weken werden maanden. De maanden werden jaren. En jaren gingen voorbij voordat een trotse prins met het licht van de zon in zijn rug, de weg vond naar het huis van de zeven dwergen.
De zeven dwergen begroetten de prins uitbundig en dansten bijna van vreugde. Zij wisten dat alleen deze trotse, ietwat eigenzinnige maar ook moedige prins de kracht had om Sneeuwwitje weer tot leven te wekken.
De prins liep naar de glazen kist en las wat er in gouden letters op geschreven stond. Hij zag Sneeuwwitje en kon het niet laten om de kist te openen en zachtjes haar hoofd op te tillen. Hierdoor schoot het stukje appel uit haar keel. En Sneeuwwitje kwam tot leven. De prins nam haar bij de hand en hielp haar uit de kist. De uil, die al die tijd trouw de wacht had gehouden, vloog op en kroonde het nieuwe paar met de kroon der wijsheid. Toen vloog ook de raaf op en gaf het nieuwe koningspaar het koningszwaard der onoverwinnelijkheid en de rijksappel der vruchtbaarheid. En als laatste vloog het witte vreedzame duifje op en kroonde hun met de rode koningsmantel en de sturende staf der liefde.
In het winterse paleis van de ijskoningin stond de koningin voor haar spiegel en zei:
“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Wie is de mooiste in het hele land?”
En de spiegel antwoordde:
“O, ijskoningin, heel mooi bent u
maar de nieuwe Koningin
is duizend- en duizendmaal schoner en mooier dan u!”
Aangespoord door haar verlangen om toch de mooiste en schoonste te zijn, stormde zij naar het bruiloftsfeest van de nieuwe Koningin. Toen ze zag dat de Sneeuwwitje de nieuwe koningin was, en dat zij dus niet dood was zoals zij de hele tijd gedacht had, laaide haar jaloezie en afgunst op tot een hoog vlammend vuur. Aangeblazen door haar woede en kwaadheid woekerde het vuur totdat het de machtige ijskoningin geheel verteerd had.
Want er is en zal altijd zijn de nieuwe Koningin!
