Nederlandstalige Sprookjes & Verhalen om on-line te lezen
De Piloot
Een waar gebeurd verhaal
Geschreven en geïllustreerd door Jef Franssen
Hoofdstuk 1: Het afscheid
De aanval boven het Kanaal was kort maar hevig. Twee Engelse toestellen zaaiden paniek in hun gelederen. Werner kwam in grote moeilijkheden. Karl zag het.
In een oogwenk wist Karl zich door een bijzonder goed uitgevoerde looping achter de vijandelijke toestellen te manoeuvreren. Twee korte salvo's en de vijand stortte neer.
Werner haalde opgelucht adem en zag hoe Karl er ook nog in slaagde de andere nog onervaren piloten van hun squadron te ontzetten.
Ze keerden terug naar hun basis. Allen waren veilig behouden dankzij Karl. Werner drukte stevig zijn hand en droeg hem voor voor één van de hoogste militaire onderscheidingen. De uitreiking was voor beide mannen een feestdag. Jongere vliegers keken naar de beide mannen. Beiden waren zelfbewust, hautain. Het was te zien in hun tred, hun bewegingen en hun gedrag waarbij de ene ook nog een zekere nonchalance uitstraalde.
Werner zocht de nabijheid van Karl. Hij zocht bescherming en goedkeuring, een rechtvaardiging van zijn handelen, en vond dit bij Karl. Karl kende geen twijfel, geen angst want hij begreep de oorlog niet. Hij begreep de oorlog niet die woedde in Europa noch de oorlog die woedt in elke mens. Alleen het vliegen telde.
De woning van zijn moeder in Berlijn was sfeervol gemeubileerd in de stijl van de dertiger jaren: veel teak hout, schuifdeuren en veel licht. Zij was nerveus, blij dat hij haar kwam bezoeken. Trots keek zij naar haar zoon. Ja, er was er maar één.
Hun gesprek liep over van vliegen, vliegen en nog eens vliegen.
Hij begreep zijn overplaatsing naar Italië niet. Maar het land was mooi en het vliegen verrukkelijk. Werner zou hij wel missen, maar hij was ervan overtuigd dat hun scheiding maar tijdelijk was. Zijn moeder zweeg.
Het toestel waarmee hij van Frankrijk naar Berlijn vloog was aan groot onderhoud toe. Zijn overplaatsing naar Italië was een feit. Maar eerst nog enige dagen verlof en naar zijn moeder in Berlijn.
De avond tevoren was er uitbundig feestgevierd. Beide mannen hadden de vrouwen gekust en de wijn rijkelijk laten vloeien. Tijdens het vliegen naar huis voelde Karl zich stilaan beter worden.
Hij naderde Tempelhof. Beneden hem lag de stad. Zijn gedachten waren bij Werner en bij zijn moeder. Zij zou hem zoals afgesproken komen afhalen. Zijn koffertje zou hij zwierig op de achterbank gooien. Beiden zouden genieten van hun samenzijn en het mooie weer.
Op de basis stond een muziekkapel en enige hoge officieren liepen af en aan. Hij zou die bureaucraten wel eventjes laten schrikken. In duikvlucht kwam zijn toestel naar beneden, raasde over de hoofden van verbaasd opkijkend grond personeel. Hij amuseerde zich ermee. Met meer dan gewone concentratie zette hij de landing in. Het moest perfect zijn.
Hij wilde naar achter taxiën, naar een vergeten plaatsje, maar werd naar voren gedirigeerd, zeker vanwege de aankomst van een hoge Nazibons.
Het toestel zweeg. Men hielp hem uit zijn overal. Een muziekkapel begon marsmuziek te spelen. Hij werd opmerkzaam gemaakt op een ontvangst van hoge officieren. Hij begreep er niets van. Een Bürsche knoopte zijn jas dicht, corrigeerde zijn onderscheidingen en zetten zijn pet recht.
De man die glunderend op hem toestapte, herkende hij onmiddellijk. Het was zijn oude commandant uit de opleiding. Hij werd omarmd en op beide wangen gekust. Dit was dezelfde man die hem tijdens zijn opleiding voor de slechtste piloot ooit, had uitgescholden. De relaties van zijn stiefvader hadden hem toen gered. In het begin waren zijn vliegkunsten ook meer dan erbarmelijk geweest.
Het volkslied klonk. Ze stonden stram. Twee hoge officieren begeleidden hem naar de mess. Er werden hem vragen gesteld, hoe goed ze wel niet waren. Hij vertelde enige opmerkelijke vliegkunsten die hij samen met Werner had uitgevoerd en het altijd goed deden bij de Franse meisjes. Een glimlach kon hij niet onderdrukken.
Zijn moeder had bericht gekregen dat haar zoon thuis gebracht zou worden door de commandant van de vliegbasis. Een zware, zwarte limousine stopte. Ze zag haar zoon maar hij kon haar nog niet zien. De officieren stonden in de weg. De pochende vragen van de mannen. Alles duurde haar veel te lang.
Eindelijk, zij was alleen met hem. De glasgordijnen in de Berliner Allee vielen terug in hun normale toestand. Ze genoten van hun samenzijn. Ze waren alleen.
Flanerend over de brede Berlijnse Boulevards was ze zo trots op hem. Haar trots, haar geluk was te groot. Zijn onderscheidingen waren goed zichtbaar. Hij had ze thuis willen laten. Ze hoorde vrouwen zijn naam fluisteren en zag mannen jaloers naar hem kijken. Hij begon na enige tijd al weer te verlangen naar het vliegen. Voor haar ging de tijd te snel.
Thuis namen ze afscheid van elkaar. Met moeite kon ze hem loslaten. Ze kon hem niet naar het vliegveld Tempelhof brengen. Het vliegen wilde ze niet zien.
Een Junker bracht hem en enige kameraden naar Italië.
Werner vloog 's nachts over het kanaal naar Engeland. Hij keek over zijn rechter schouder maar zag een onbekend gezicht.
Hoofdstuk 2: De Engelse Jager
De zware motor bromde en gromde achter zijn rug. Deze Focke-Wulf was een experimenteel toestel. Er stonden er maar twee van op de vliegbasis. Als een ongetemd paard zo voelde dit toestel aan. Hij sprak ermee en vertouwde vast op de kracht en energie van het toestel. Hij volgde de Italiaanse kustlijn. Laag vliegen, genieten van het uitzicht, de natuur, plotseling het toestel laten stijgen en een zijdelingse rol maken terwijl hij de aarde onder hem vandaan zag wegvliegen. Dat waren zijn favoriete bezigheden. Vliegen was zijn passie. Vastgezeten in zijn stoel, de gashendel aan zijn rechterkant, een voorwaartse beweging en het brommen en grommen nam toe. Dit toestel klom zeer gemakkelijk. Nonchalant bengelden het zuurstofmasker en de lederen hoofdbekleding heen en weer. Alleen het radiocontact aan zijn rechteroor was vast.
Met zweefvliegen was alles begonnen. Het zweven op de lucht, geen lawaai alleen de wind, hij was er verzot op. Het motorisch vliegen had hem in het begin zeer veel moeite gekost. Nu verlangde hij naar het motorgeluid, naar zijn kracht.
Hij was een bijzonder getalenteerde piloot en wist het.
Dit had geleid tot de opdracht om de Führer te begeleiden. Na de landing werd hij aan hem voorgesteld. De mannen hadden elkaar strak aangekeken. De een eisend en formeel, de ander tartend en nonchalant. Nadien, werd hem nooit meer zo'n opdracht verstrekt.
De gezamenlijke vlieguren met Werner waren voor beide mannen een belevenis geweest. De Franse kustlijn volgend, de grillige natuur bewonderend, het plotseling wegdraaien en dan toch ineens weer vóór hem vliegen.
Op één van hun tochten was plotseling een Engelse jager opgedoken. Het toestel was recht op hen afgevlogen. Werner had Karl zijn gang laten gaan. Hij was de beste.
In een vloeiende beweging had hij zijn toestel achter het vijandelijke gebracht. Hij had een verschrikt jongensachtig gezicht gezien. Waarom neerschieten? Het was niet nodig en totaal overbodig. Een paar niet gerichte salvo's waren voldoende om de aanvaller te verjagen. Werner had geschommeld met zijn vleugels en gedacht: "Ja, deze kerel kon vliegen."
De mannen hadden nonchalant geflaneerd over de boulevard van Deauville en royaal genoten van de Franse wijn. Franse vrouwen hadden vol bewondering geluisterd naar hun verhalen over luchtgevechten, die nooit hadden plaatsgevonden. Aan vrouwen hadden ze geen gebrek gehad. Die tijd was voor beide mannen zeer aangenaam geweest. Ze waren in de kracht van hun leven en hadden ervan genoten.
Werner had een opleiding tot Staffelführer voor hem verzorgd. De opleiding werd snel afgebroken. Karl vloog, maar wou geen bevelen geven. Werner had het kunnen weten.
Ze hadden elkaar leren kennen tijdens de campagne in Polen. Karl werd ingedeeld in het squadron van Werner. Tijdens één van hun acties waren hun Messerschmitts uit de donkere wolken komend op wegvluchtende mannen, vrouwen en kinderen neergedaald. Deze vliegbeweging vanuit het niets naar de aarde toestormend dan weer naar de hemel toe was voor Karl het grootste genot op deze wereld.
Alle toestellen hadden vuur uitgebraakt, alleen dat van Karl niet. Het waren wellicht geen humanitaire beweegredenen geweest die hem tegenhielden. Dood en verderf brengen zou op dat moment zijn vliegpassie hebben kunnen verstoren. Fanatieke collega's konden en wilden dit gedrag noch begrijpen noch tolereren. Zijn commandant, Werner, had getuigd dat Karl wel gevuurd had maar niet getroffen. Zijn familie en Werner hadden het akkefietje moeiteloos voor hem opgelost.
Zij had meerdere kinderen. Karl was haar zoon uit haar eerste huwelijk. Karl's vader was gesneuveld in de Grote Oorlog. Zij schreef haar grote liefde voor haar zoon toe aan een zoeken naar haar vorige geliefde. Maar naar mate de jaren verstreken werd haar steeds meer duidelijk dat dit niet de reden kon zijn. Karl leek nauwelijks op zijn vader.
Waarom dan deze grote genegenheid naar hem toe? Een genegenheid, die zij voor haar andere kinderen helemaal niet kon opbrengen. Ten koste van alles wilde zij hem beschermen.
Het zweefvliegen ondersteunde zij ten volle. Haar zoon kon iets wat maar voor weinigen was weggelegd. Hij kon reiken naar de hemel. Sedert zij de geliefde was van een zwaarlijvige grote Nazi-partijbons was Karl van het front overgeplaatst naar het rustige Italië.
De Focke-Wulf vervolgde zijn weg, draaide landinwaarts, donderde over verschrikt opkijkende dorpelingen. Karl genoot hiervan. Hij maakte een looping, steeg abrupt in de hoogte en vloog vervolgens weer de kustlijn volgend verder.
Een Engelse jachtvlieger met een jongensachtig gezicht zag vanaf grote hoogte het toestel van Karl. Vanuit de zon dook hij naar Karl toe. De mitrailleurs ratelden.
Zijn cockpit werd aan stukken geschoten. De stukken vlogen in het rond. Het zachte lauwe middellandse zeewater drong binnen.
Tegelijkertijd loeiden in Berlijn de sirenes. Er was groot alarm. Zij volgde de zware man voor haar naar boven. Ze verbaasde zich dat de tegenzin die zij anders altijd zo sterk voelde, er nu niet was. Van grote hoogte viel een zware Amerikaanse bom in de Berliner Gasse.
Werner overleefde de oorlog. Hij maakte een grote carrière in het naoorlogse Duitsland. Hij hertrouwde met een zuster van Karl en hoopte zo iets terug te vinden van een verloren gegane vriendschap. In de kinderen die zij kregen zocht hij naar iets van zijn verloren vriend maar vond het niet.
De jaren gingen voorbij maar de gedachten aan zijn vriend Karl niet. Niet meer jong en behoorlijk corpulent maar nog steeds zeer energiek: Werner. Naarmate hij ouder werd, werd de pijn ook heviger. Zijn frequente bezoeken aan de Normandische en Bretonse kust verlichtten het niet.
