Er was eens een bekwame en handige timmerman. Hij was beslist niet dom en wist altijd precies het juiste hout te vinden.
Op een wat grijzige herfstmorgen vond hij eindelijk de geschikte boom met het juiste hout voor die nieuwe keukenstoel, die hij zo hard nodig had. Hij zaagde de boom om en ontdeed hem vakkundig van zijn hele schors. Een paar dagen later na enige passende bewerkingen stond er een mooie maar bovendien praktische en handige keukenstoel.
Het afvalhout gebruikte hij die avond om de haard aan te steken. Maar één stukje hout, mooi recht en zonder enige knoesten, hield hij apart.
De volgende avond, na het avondeten, pakte hij het rechte gladde stukje hout en begon, gewoon om iets te doen te hebben, er vorm aan te geven. Hij was vlot en handig maar het duurde toch meerdere lange, rustige avonden voor het beeldje af was.
Het was niet zijn beste handwerk maar hij was ook niet ontevreden met het resultaat. Het belangrijkste was dat hij zich hiermee een paar avonden goed vermaakt had.
Toen een paar dagen later een handelaar hem bezocht, liet hij hem het beeldje zien. De handelaar was ervan overtuigd dat hij zo'n beeldje in de volgende stad tegen een goede winst zou kunnen verkopen. En zo kwam het dat de timmerman van de handelaar kocht wat hij nodig had en dat de handelaar van de timmerman het houten beeldje kocht.

De handelaar kreeg geen ongelijk. Hij verkocht het houten beeldje met een behoorlijke winst in de volgende stad aan de al wat oudere, door zorgen gekwelde burgemeester. De oude burgemeester hing het nog diezelfde dag met twee stevige stukjes ijzer aan de muur in zijn huis. Hij was bezorgd dat er iets aan zou komen. Een houten beeldje moet je nu eenmaal goed beschermen en vasthangen anders is het zó kapot.

Die nacht, gekweld door zijn zorgen, kon de oude burgemeester niet slapen en liep wat heen en weer door zijn huis. Niet wetende wat te doen, viel zijn oog op het houten beeldje dat zo rustig en veilig aan de muur hing. Langzaam liep de burgemeester naar het beeldje toe. In zijn radeloosheid begon de burgemeester zachtjes tegen het houten beeldje te praten en uiteindelijk vroeg hij heel stilletjes aan het houten beeldje om raad. De oude burgemeester kreeg geen antwoord maar toch voelde hij zich hierna al wat beter en hij ging terug naar bed.
De tweede nacht lag de burgemeester al in bed toen hij ineens weer opsprong. Alsof hij iets belangrijks vergeten was. Op zijn tenen sloop hij naar het houten beeldje. Opnieuw begon hij zachtjes tegen het houten beeldje te praten over de dingen die hem zorgen baarden. En even stilletjes als de nacht daarvoor vroeg de burgemeester om hulp en steun.
De derde nacht dat het houten beeldje veilig aan de muur hing in het huis van de burgemeester was de arme, oude burgemeester nog meer door zorgen gekweld dan anders. Hij moest de volgende dag op reis en dat maakte hem erg nerveus. Wat kon niet allemaal fout gaan tijdens zo'n reis. Zonder enige bedenking liep hij naar het houten beeldje. Hij vertelde het houten beeldje van zijn geplande reis en van zijn angst en vroeg ongegeneerd om een goede reis en een behouden terugkomst.

Sindsdien gaat er geen nacht meer voorbij zonder dat de burgemeester voor het slapen gaan eerst naar het houten beeldje toegaat. Elke nacht vertelt hij het houten beeldje van zijn zorgen. En elke nacht vraagt hij het houten beeldje om raad en bescherming.
En elke nacht bidt het houten beeldje voor de oude, rampzalige, door zorgen gekwelde burgemeester. Wat meer kan een houten beeldje doen?